• Het is altijd zo met verslagen dat je bovenaan kan lezen wat de eindscore is. Dus ja: wat weinig geheimzinnigheid. Geen spoileralert hier. We verloren dus. En terecht. Dat maakt het ook minder erg. Vind ik, althans. Ik redeneer zo: de heren deden hun best, maar de tegenstander was vandaag te sterk. Wilhelmus heeft gewoon een sterk team. Capabel, maar ook sluw. Ze weten wanneer ze druk moeten zetten. Ze schakelen snel om. En ze weten wanneer een klein duwtje in de rug van een bal-aannemende-speler handig is. Van die dingen. Eigenlijk de ideale tegenstander om van te leren. Althans zo formuleerde trainer Arjan Korteweg het ongeveer na afloop van de wedstrijd in het clubhuis van de Voorburgse formatie.

    En wij dan? Speelden wij dan zo belabberd? Helemaal niet. Ook wij schakelden meestal snel om en we wisten geregeld de vrije middenvelder te vinden. Ook wij zochten diepte in ons spel boven breedte. Alleen dat tikkie in de rug. Daar ontbrak het nog aan. Ok: genoeg inleidende woorden. Op naar de wedstrijd.

    Het was duidelijk dat Wilhelmus deze wedstrijd uiterst serieus ging nemen op dit late uur en op deze sombere, natte zaterdagmiddag. Ze hadden zelfs een mascotte in de vorm van een klein ventje op het veld. Ik weet niet goed wat ik daar van moet vinden, maar 1 ding is zeker: het verlies van een paar weken terug, zat ze niet lekker. En geef ze es ongelijk. Zo begonnen ze direct voortvarend met duels te winnen op het middenveld. Onze verdediging moest aan de bak. En dat deed de achterste grafelijke linie met verve in deze fase. Alleen koos Marijn wat al te vaak voor de lange bal. Die kwam dan niet aan bij onze aanvallers omdat de thuisploeg daar met veel lengte goed stond opgesteld. Zo kwamen de onzen weinig aan aanvallen toe terwijl de thuisploeg herhaaldelijk onze defensie bestookte met initiatieven. Ons middenveld had het ook niet makkelijk in deze fase. Wel herinner ik me hoe op een gegeven moment Luuk E. door drie man werd belaagd. Zit natuurlijk ook een beetje in zijn spel opgesloten. Het leek een onmogelijke situatie. Maar met een uitgekiende panna wist de middenvelder de drie Voorburgers te verassen. “He, waar is ie nou?”, leken ze elkaar af te vragen. “Daarnet zagen we hem nog”. Groot enthousiasme en hilariteit lang de lijn. Maar dergelijke oprispingen van voetbal-virtuositeit waren zeldzaam vandaag. Wel was het mooi te zien hoe Faysel weer effectief was in zijn rol als nr 6. En zowaar kreeg de Graaf in deze fase wat meer grip op het spel. Ballen gingen nu meer over de grond en er kon een voorzichtig begin worden gemaakt met aanvallen. De opbouw verliep vaak over rechts en daarbij werd, dat moet wel gezegd, niet altijd even goed gebruik gemaakt van de snelheid van Rashid. Of hij zocht zelf de diepte niet. Of de bal rolde te hard door op het natte gras. Het was nl ongelooflijk hard gaan regenen. En toen sloegen de tegenstanders toe. Billy, die tot dat moment de nr 11 van Wilhelmus uitstekend had afgetopt, werd aan de buitenkant gepasseerd en de voorzet kon door de rechtsbuiten, die helemaal vrij stond, eenvoudig in het doel gewerkt worden. 1-0 voor de thuisploeg. Ai! De verdediging zag er daarbij niet goed uit. Niet lang daarna floot de scheidsrechter voor de rust.

    In de kleedkamer benadrukte Arjan dat het eigenlijk best goed ging. Spelers kwamen ook aan het woord en men was het erover eens dat in de tweede helft best succes te behalen viel met wat meer over de grond opbouwen. Snel terug naar het inmiddels verlichte veld. Donkere, grimmige bedoening. Van het befaamde broodje bal kwam niks terecht.

    De tweede helft was aantrekkelijker dan de eerste. Er vielen ook meer goals. Want Jack, die in de eerste helft nog weinig gezocht werd, kwam nu wat meer in z’n element. Bij 1 van zijn rushes wist hij tot diep in het vijandelijk strafschopgebied door te dringen. Hij kapte, zag spits Pele vrij staan en lege de bal breed. Boem! 1-1. Enorme opluchting op de bank. Helaas was de vreugde van korte duur. Wilhelmus drong aan. Was al gevaarlijk geweest bij een vrije trap en nu kon van dichtbij het leer eenvoudig worden ingetikt. Doelman Emile had nog een schot geweerd, maar de rebound was hem te machtig. 2-1. Zucht. Zouden onze jongens hier nog een antwoord op vinden? Ik begon te twijfelen. Maar meteen bleek mijn scepsis ongegrond. Weer werd jack gezocht. En weer was hij te snel voor z’n directe tegenstander. De watervlugge Rachid wist raad met zijn assist. En zo kon het gebeuren dat er toch nog 2-2 op het scorebord kon worden aangetekend. Nu gloorde er hoop op een resultaat. Maar die hoop bleek ijdel te zijn. Inmiddels was de moe gestreden Billy vervangen door Maxim. Die ging in het centrum van de verdediging acteren en Marijn schoof door naar de rechterkant. Maar het onheil kwam aan onze linkerkant. Luuk Jansen was wat uit positie toen de rechtsbuiten van Wilhelmus het strafschopgebied binnen drong. Lukas opteerde voor een sliding van achter. Een terecht penalty was het gevolg. En dus 3-2. Nu maande Arjan zijn spelers naar voren in een alles-of-niets offensief. Het werd niets. De tegenstander had een nieuwe speler gebracht en deze nr 7 maakte een einde aan de dromen. Met een geplaats schot vanaf de kop van de cirkel bepaalde hij de eindstand op 4-2. Tja. Ik vond het geen schande. Ik had passie en belevenis gezien van onze mannen en ze brachten ook de sportiviteit op om de winnaars te feliciteren. That’s life, zullen we maar zeggen. En je moet er ook tegen kunnen om te verliezen. Flink er de pest over hebben, mag trouwens. Arjan, Ed en ik pakten nog een biertje in het clubhuis om even na te kaarten. Ben overigens wel benieuwd hoe de jongens het oppikken over twee weken tegen VELO. Ik heb er wel vertrouwen in. Hopelijk hebben zij dat ook.