• De kelderklasse is natuurlijk een dankbaar onderwerp voor mild-ironische stukjes. Van de week was het op RTL Nieuws raak: een opsomming van de types die je in ieder elftal tegenkomt. Natuurlijk liet ook dit artikel zich voor ons lezen als een afstreeplijstje: de dorpsgek (Hablé), de clichés roepende aanvoerder (Tom - “En nu wij weer, Graaf Willem!”), het korte lontje (ook Tom) en natuurlijk de te dikke vedette (minstens de helft van ons elftal). Als kelderklasse-team heb je het er maar mee te doen, en daarbij is de sterkte van het elftal bovendien sterk afhankelijk van de zeer fluctuerende opkomst. Deze zaterdag had dat tot gevolg dat er een elftal op de been was gekomen dat ogenschijnlijk principieel weigert om trap te lopen. Sterker nog; een lift met een maximumcapaciteit van 1300 kg had voor deze verzameling antihelden twee keer op en neer gemoeten. Gelukkig zijn we naast slecht ook behoorlijk bij de pinken en werd er al gauw gebroed op een complot om de koe die SVC heet eens goed bij de horens te vatten.

    De sleutelfiguur in deze intrige is er één van een ontzagwekkende statuur. Hij is van het type die je maar zelden ziet, laat staan in de kelderklasse. De beste man - die ons als Graaf Willem Zaterdag 4 daardoor ook volstrekt uniek maakt - is een voormalig landskampioen. Jawel, wrijf nog maar even in je ogen, ons team bevat inderdaad een voormalig landskampioen. Sterker; deze geweldenaar heeft liefst 54 interlands op zijn naam en droeg daarbij zelfs geregeld de aanvoerdersband. Helaas is hij een handballer.

    Veel plezier hebben we nog niet van deze Léon gehad. Zwaait hij niet uit reflex met zijn armen naar voorbij zeilende ballen, dan neemt hij het leer wel vol op de kale knar om hem snoeihard achter de eigen keeper te koppen. Lang verhaal kort: Léon gooien we doorgaans op de back, kijken er 90 minuten niet naar om en aan het eind hopen we dat de schade beperkt is gebleven. Zo niet vandaag: onze Léon kon niet aanwezig zijn omdat hij weer eens de barmhartige Samaritaan aan het uithangen was. Ja lieve lezer, ik zie jullie al denken: hoe heeft deze schertsfiguur in godsnaam zijn stempel op deze zonovergoten bekerkraker weten te drukken??

    Welnu, deze weldoener is op een bakfiets kriskras door Nederland op pad om onder de noemer Old Stars ouderen in beweging te brengen. Op verschillende locaties verzorgt Léon zogeheten walking clinics. In deze variant op de gebruikelijke sport- en spelvormen gaat alles een stapje langzamer, op wandeltempo zogezegd. Een vakgebied kortom waar wij als Zaterdag 4 al jaren in pionieren. De nog altijd lopende inzamelingsactie van Léon bracht ons als Technisch Hart op het idee om de donkere wolken van immobiliteit boven de altijd lastige uitwedstrijd bij SVC te bestrijden met ‘solidariteit’. Het plan was even eenvoudig als ingenieus: we zouden de wedstrijd in het teken stellen van de Old Stars en het Ouderenfonds. Twee bevriende verenigingen die gezamenlijk de handen ineenslaan voor een hoger maatschappelijk doel. Een potje ‘walking football’ dus.

    Het liep allemaal anders. Per abuis hadden wij van het Technisch Hart over het hoofd gezien dat ons manusje-van-alles - en dus ook ons communicatie-expert - Ralph óók al afwezig was. Het communiqué heeft de tegenstander nooit bereikt. Zo werden we binnen de kortste keren aan alle kanten voorbij gelopen en stonden al gauw tegen een 2-0 achterstand aan te kijken. Met 4-0 toonde SVC zich uiteindelijk nog genadig. Plannetje mislukt, de bekerdroom uiteengeslagen.