• Afgelopen zaterdag trok een bonte stoet vanuit Wassenaar richting het altijd sombere Poortugaal. Ja, u leest het goed: ‘een bonte stoet’. Dit kwam vanwege de dikke jassen, vele lagen kleren, mutsen, handschoenen, shawls, moonboots(?) en zelfs een echte deken die de trouwe supporters bij zich hadden. Het was namelijk zo koud dat zelfs de ijsberen handschoenen hadden aangetrokken als ze niet lekker in hun verwarmde hokken in Blijdorp hadden gezeten

    Na een toch van gemiddeld 40 minuten (gemiddeld omdat de ene auto die de afrit voorbij reed er langer over deed dan de andere auto die de weg in één keer vond) kwamen we in de vrieskou aan onder de rook van Rotterdam. Of dit nu rook uit schoorstenen van Pernis was of onze eigen adem, kan uw verkleumde verslaggever zich niet goed herinneren, maar wel dat het maken van aantekeningen met de kroontjespen niet lukte, omdat de inkt bevroor. Was het dan echt zo erg? zal de nietsvermoedende-lekker-thuis-achter-de-kachel-achtergebleven supporter zich afvragen? Nee, dat was het niet. Het vroor niet (meer), maar het was wel steenkoud en er waaide een harde koude wind. Om dan stil te moeten zitten op de reservebank met niets anders dan een (gelukkig door de moeders georganiseerde) deken of om stil langs de zijlijn te moeten staan kijken naar een wedstrijd, is alleen maar bevorderlijk voor het oprekken van ieders uiterste houdbaarheidsdatum en waar geen koelkast tegenop kan. En dan is het ook zeker geen pretje om in je korte broek zonder thermokleding over een veld te moeten rennen met als enig doel een bal tussen drie palen te schieten, terwijl 11 andere spelers heel veel moeite doen om dat juist te voorkomen en de bal tussen 3 andere palen willen schieten. Iedere econoom zal zeggen dat het veel zinvoller is om samen te werken met die andere 11 spelers en met z’n allen te proberen de bal tussen dezelfde 3 palen te schieten. Maar goed, met deze onzin kunt u als trouwe lezer niets, dus gaan we maar snel naar de wedstrijd. En dat was het!

    Na een verkorte warming-up omdat Poortugaal eerder dan gepland een kunstgrasveld beschikbaar had in plaats een grasveld met hoog nat gras waar we eerst waren ingedeeld, werd er afgetrapt. Nu was van tevoren al bekend dat Poortugaal een fysiek sterk spelende club is waar je moeilijk van kunt winnen en al helemaal niet als ze thuis spelen. Maar met in ieders herinnering de mooie overwinning op Sparta van de week er voor, stonden onze leeuwinnen zeer gemotiveerd aan de aftrap om ook deze wedstrijd winnend af te sluiten.

    Coach Ruslan had deze keer een iets uitgebreidere voorbespreking dan tegen Sparta en stond (op verzoek) weer fanatiek coachend langs de zijlijn om onze meiden vanaf het eerste moment goed wakker te houden en tot uiterste prestaties aan te zetten. En dat viel in de kou niet mee.

    Nu we het toch over Ruslan hebben: Uw verslaggever komt niet alleen naar de wedstrijden kijken, maar pikt soms ook een klein deel van de training mee. En wat viel mij op? Onze immer rustige en stabiele coach, die af en toe ook uit zijn slof kan schieten (dit spreekt elkaar een beetje tegen) ziet er altijd weer tot in de puntjes verzorgd uit. Is het ook u opgevallen dat Ruslan bijna iedere training of wedstrijd in een andere jas verschijnt? Wat een enorme inloopkast moet deze man bezitten om dit nu al sinds het begin van het seizoen iedere wedstrijd en training voor elkaar te krijgen. En net toen uw verslaggever een fototoestel bij de hand had om de nieuwste aanwinst vast te leggen … kwam de coach voor het eerst in een jas die hij al eerder had gedragen. Tijdens het traditionele diepte interview waarin de jas ook aan de orde kwam, liet onze coach zich ontvallen dat hij dit expres had gedaan om uw immer alerte en ook op de details lettende verslaggever op een dwaalspoor te zetten. Daar moet je het dan met je verkleumde schrijvershanden mee doen na zoveel wedstrijden trouw supporterschap!


    Maar we dwalen weer af van de wedstrijd. Hoe zit het nu met die afgenomen winst? Dat komt pas op het einde van de wedstrijd en die begon fel van beide kanten. Het zag er de eerste minuten naar uit dat Graaf Willem onder de voet zou worden gelopen, maar al snel trokken ook onze meiden hun stoute schoenen aan en zochten de aanval. Hierbij werd veel gezocht naar onze snelle buitenspelers via diepteballen of het aanspelen van Rita. Maar Poortugaal had aan hun kant een stel zeer snelle en fysiek sterke verdedigers staan, die geen mogelijkheden weggaven. Het was ons tot dusver niet vaak overkomen dat wij de duels niet op snelheid konden winnen, dus moest er plots gezocht worden naar andere mogelijkheden. En dat laatste ging moeilijk, omdat Poortugaal veel gebruik maakte van de lange bal op hun spitsen, waarbij hun middenveld goed aansloot en wij bij iedere balverovering door ons, gelijk op onze huid werden gezeten met 2 of 3 spelers. Daarbij moesten onze middenvelders erg veel meters maken, omdat het spel hun continu passeerde Door het goed druk zetten van Poortugaal, werd onze opbouw direct moeilijk gemaakt.

    Het lukte ons ook niet om van de daardoor vrijgekomen ruimte gebruik te maken en een snelle tegenaanval in te zetten. Tot in de 26e minuut een mooie aanval bij Rita eindigde, maar het haar net niet lukte om de bal tussen de drie inmiddels beruchte palen te schieten. Maar we hadden de smaak wel te pakken. In de 30e minuut was het Saskia die een mooie dieptepass op Rita gaf. Rita speelde haar tegenstander heel knap uit en gaf vanaf rechts een strakke voorzet op de inlopende Anouck. Voor het publiek langs de zijlijn leek het net alsof Anouck alleen maar tegen de bal aan hoefde te lopen om te scoren, maar later bleek dat zelfs met het hoofd de bal net niet haalbaar was geweest.



    Na deze aanval ontspon zich een snel heen en weer gaand spel met ontzettend veel ballen die over de zijlijn werden gekopt of gespeeld. Ook bleek dat dit een wedstrijd was waar met name de fysiek sterkte spelers hard nodig waren. Hoewel de scheidsrechter met overwicht het spel leidde en twee kanten op bijna alle handsballen onbestraft liet, had hij in de ogen van uw, plots weer objectieve, verslaggever wel een paar keer de gele kaart voor een speler van Poortugaal mogen trekken. Maar … ook de scheidsrechter had het koud, was een vrijwilliger die op deze koude zaterdag ook lekker in zijn bed had kunnen blijven liggen en ongetwijfeld zijn best deed. En gaandeweg de wedstrijd vielen er meer slachtoffers onder de spelers van Poortugaal dan van ons. Feit was en bleef dat voor het wedstrijdverloop van belang was dat Poortugaal, anders dan Graaf Willem, gewoon beter aansloot en daardoor ons meer achter de feiten aan liet lopen. Dat vrat energie bij ons, maar desondanks wisten wij nog regelmatig kansen te creëren die helaas niet tot een doelpunt hebben geleid.

    ‘Niet tot een doelpunt hebben geleid? In de titel staat toch dat ons een doelpunt is ontnomen?’ hoor ik u al denken. U moet nog even geduld hebben, dat deel van de wedstrijd komt nog. Eerst wil ik nog even aandacht besteden aan onze achterhoede. Die werkten goed samen en de verdedigers zagen telkens kans de aanvalsgolven van Poortugaal onschadelijk te maken. Een compliment is dan ook op zijn plaats. Het is ook niet voor niets dat Minke gedeeld speelster van de wedstrijd werd.

    Maar ook Hannelore en Isa hebben echt heel goed gespeeld tegen de uiterst snelle en technisch vaardige rechter spits. Je hoort ze allebei niet in de wedstrijd, maar ze bijten zich vast in hun tegenstander en je moet ze drie keer voorbij zijn, voordat je ze echt voorbij bent (en dat gaat echt moeilijk). En daartussen stond het centrale duo Rachel en Lieve stonden hun ‘mannetje’ tegen de fysiek sterke aanvallers. Puntje van aandacht is nog wel het beter en sneller aansluiten om zo de tegenstander buitenspel te zetten.

    Moe en verkleumd gingen onze spelers in de rust naar de kleedkamer, terwijl de massaal meegereisde supporters zich in de kantine gingen opwarmen onder het genot van warme chocolademelk.

    De tweede helft gaf eenzelfde beeld als de eerste helft, al was het nu Poortugaal dat meer overwicht had. Luka werd veel aangespeeld, net als Anouck de eerste helft, en maakte het haar tegenstander moeilijk. Hierbij moest zij veel incasseren, maar zag regelmatig kans de achterlijn te bereiken en de bal voor te zetten. Helaas zonder doelpunt als gevolg.

    In de 20e minuut werd er weer een van de vele duels uitgevochten op het middenveld waarbij wij het duel wonnen en de tegenstander op de grond viel. Terwijl er niets ernstigs aan de hand leek te zijn dat onmiddellijk stoppen van het spel zou kunnen rechtvaardigen, de aanval doorging en Anouck de bal in het doel schoot, floot de scheidsrechter af om te kijken hoe het met de speelster van Poortugaal was. En keurde het doelpunt af! Des duivels waren onze meiden, maar de scheidsrechter was onvermurwbaar. En het werd nog gekker toen hij vervolgens de bal op de plek vanwaar Anouck scoorde aan de tegenstander gaf! En het werd nog gekker toen de keeper de bal uit haar handen mocht schieten om het spel te hervatten! Maar ja … daar kun je niets tegen doen (zucht).

    Ondanks deze tegenslag hielden onze meiden hun rug recht en het was nauwelijks 4 minuten later toen we weer een grote kans hadden om op voorsprong te komen. Het was ook weer Luka die een voorzet op maat gaf die werkelijk maar net werd gemist door zowel Ronja als Smilla. En wederom 4 minuten later was het Saskia die een dieptepass op Luka gaf. Luka ging alleen op de keeper af en probeerde deze te passeren. Met een knappe redding wist de goed spelende keepster echter ook deze doelpoging onschadelijk te maken en bleef de stand 0-0.

    En tijdens de (achteraf) allerlaatste aanval van ons schoten we in het strafschopgebied van Poortugaal de bal tegen de handen van een speelster die dat had kunnen voorkomen. Wellicht was de scheidsrechter in gedachten al bij de warme chocolademelk, want hij wilde hier niet voor hands fluiten en Graaf Willem een strafschop geven. In plaats daarvan was de wedstrijd voorbij en gingen we enigszins ontevreden terug naar huis. Was de winst dan terecht geweest? Gezien het harde werken en het onterecht afgekeurde doelpunt wel, maar we kunnen ook concluderen dat het een mooie, snelle en gelijk opgaande wedstrijd was die we ook hadden kunnen verliezen.

    En die arme Laila? Die heeft een zware wedstrijd gehad. Niet alleen door het goede keeperwerk, maar ook vanwege het feit dat ze dapper 2 x 40 minuten in de ijzige wind heeft moeten staan zonder gebruik te kunnen maken van een warme jas, muts, etc . Maar ze had wel handschoenen!

    Stefan bedankt voor het vlaggen, Robbert voor het maken van de mooie foto’s in de kou en alle toeschouwers voor het aanmoedigen!