• Deze keer moesten onze meiden aantreden tegen de op papier sterkste tegenstander uit onze landelijke divisiepoule. Diemen was tot nu toe in de voorgaande competities telkens als nummer 1 of 2 geëindigd en had ook in deze competitie weer indrukwekkende resultaten getoond. Coach Ruslan was daarom al de gehele week bezig met het broeden op een strijdplan. Uiteindelijk legde hij zijn ei op donderdag en sprak de legendarische woorden ‘Wij moeten gewoon winnen!’. Dit was duidelijke taal en alle meiden wisten wat hun te doen stond: winnen!

    Eerst waren onze meiden even onder de indruk van de in totaal zwart geklede tegenstanders, maar al snel werd er meer over het modebeeld van deze kleding gepraat dan over de kwaliteit van de tegenstanders. Dit baarde uw immer aanwezige trouwe verslaggever enige zorg, want om de aansluiting met de koplopers te behouden, moest er vandaag wel een resultaat worden neergezet. Na kennis gemaakt te hebben met een wederom door de Bond aangestelde scheidsrechter was één ding duidelijk: met deze man viel niet te spotten. Het aanwezige publiek vroeg zich eerst nog af hoe deze man in staat zou zijn het snelle spel te volgen, maar kreeg daar al snel antwoord op: deze scheidsrechter zag alles, was streng doch rechtvaardig en zorgde ervoor dat het alleen om het voetbal ging. Als we zo’n scheidsrechter vaker hadden gehad … . Maar helaas was dit pas de 2e keer dit jaar!

    Al direct vanaf de aftrap was een aanvallend en sterk Diemen te zien, terwijl onze meiden nog even aan de wedstrijd moesten wennen en ook enig ontzag voor de tegenstanders toonden. Het leek er in deze beginfase dan ook op dat Diemen met ruime winstcijfers ons sportpark zou gaan verlaten. We kwamen niet goed uit onze verdediging weg, ballen werden nerveus weggetrapt en we waren bij het nemen van achterballen ook slordig in de opbouw van achteruit. Toen ook nog eens Rachel geblesseerd uitviel en de aanvallende kracht op het middenveld wijzigde, omdat Saskia nu als centrale verdedigster moest spelen, vroeg het publiek zich af hoe onze meiden hier onderuit zouden kunnen voetballen.

    Maar Loïs nam de plek van Saskia op het middenveld in en verdedigde samen met Anna fel terwijl ook de aanval werd ondersteund. Ook de achterhoede ging rustiger en met zelfvertrouwen spelen waarbij Minke en Hannelore een groot compliment verdienen om de wijze waarop zij zich deze wedstrijd staande hielden tegen de razendsnelle en niet altijd even sportief spelende aanvallers.

    En juist toen de wedstrijd gekanteld was en het publiek er eens lekker voor ging staan (zitten kon niet vanwege het gebrek aan een tribune of zitplaatsen), was er plotseling een communicatiestoornis achterin. Twee speelsters lieten allebei de bal voor de ander lopen en een tegenstander maakte daar heel makkelijk gebruik van en tikte de bal simpel in het doel. Geheel tegen de krachtsverhouding in was de stand plotseling 0-1. Wat een domper!

    Maar de hoofden van onze meiden stonden al snel weer rechtop en vol goede moed werd op jacht gegaan naar de gelijkmaker. Dit had als gevolg dat er wederom sprake was van een mooie en vooral snel op en neer gaande wedstrijd, waarbij er voor beide partijen nauwelijks gelegenheid was een bal aan te nemen. Het zag er zelfs naar uit dat GW snel een doelpunt zou maken, maar verder dan het strafschopgebied kwamen we ondanks het harde werken niet, want de voorzetten kwamen niet aan en echt gevaarlijke schoten op het doel werden niet gelost.

    Zo bleef de stand tot aan de rust ongewijzigd en was het aan Ruslan om een aangepast strijdplan te bedenken waardoor in de tweede helft de stand tenminste weer in evenwicht zou worden gebracht. Terwijl de speelsters en coach zich hier over gingen buigen en Luka en Smilla zich warm gingen lopen, ging het publiek naar het clubhuis (kantine mag ik natuurlijk niet zeggen) voor een warme drank of een broodje kroket.

    En dat er een ander strijdplan was bedacht, bleek direct bij aanvang van de tweede helft. Terwijl sommige toeschouwers nog met hun gedachten in het clubgebouw waren, vond er al direct in de eerste minuut een aanval van onze meiden plaats. Hierbij mocht Saskia van halverwege de helft van de tegenstander een vrije trap nemen en schoot vanaf daar op het doel. De gestrekt vliegende keepster van Diemen kon dit schot nog maar net met haar vingertoppen uit het doel houden waarbij de bal via de lat in het veld terugkwam. De snel inlopende Luka ging vol overtuiging voor deze terugkomende bal en werkte deze in het doel. Omdat zij hierbij en passant ook de keepster mee het doel in werkte, vond de scheidsrechter (terecht) dat het doelpunt moest worden afgekeurd. Helaas bleef de stand dus ongewijzigd, maar Diemen was wel gewaarschuwd.

    Met de komst van Smilla en Luka nam onze aanvalskracht duidelijk toe. De tegenstander werd er soms wanhopig van en dat vertaalde zich in meer vrije trappen voor ons en dus druk op de tegenstander. Het was in de 10e minuut van de tweede helft dat Ronja de bal in het strafschopgebied goed kreeg aangespeeld en van haar tegenstander wilde wegdraaien. Hier was de tegenstander het iets te nadrukkelijk niet mee eens, met als gevolg dat Ronja tegen de grond klapte. De scheidsrechter wees onverbiddelijk naar de bekende witte stip en Ruslan, wijs geworden door de vorige wedstrijd waarin de strafschop was gemist, wees direct de speelster aan die de strafschop moest nemen. Maar net als in de vorige wedstrijd wilde ook deze speelster de strafschop niet nemen. Dus bood de kort daarvoor ingevallen Anouck zich aan. Haar schot was hoog, hard en zuiver… ,maar helaas was de lat net iets te laag geplaatst waardoor de bal terug het veld in ketste. Wederom een tegenvaller, maar ook nu bleven de koppies fier omhoog en werd onverminderd de druk op Diemen gelegd. Intussen vroeg Ruslan zich aan de zijlijn wanhopig af hoe hij kon zorgen dat zijn opdracht in het vervolg wel zou worden uitgevoerd, maar dat was iets voor later.

    Zoals gezegd bleef GW druk zetten en was duidelijk de betere partij. De frustraties bij Diemen liepen hierdoor soms op en ook de leider van Diemen werd er niet vrolijker op toen hij voor de zoveelste keer door de scheidrechter terug binnen zijn witte lijnen werd gedwongen op straffe van verwijdering bij het niet opvolgen van de aanwijzing.

    Het was in de 14e minuut toen Saskia een dieptebal op Ronja gaf. Die worstelde zich langs (of was het door?) de verdedigsters en keepster en werkte de bal over de doellijn: 1-1! Een enorme vreugde explosie bij GW was het gevolg. En terecht, want GW verdiende tenminste een gelijk spel.

    Maar Diemen gaf zich niet gewonnen en viel met man en macht aan. Hierbij kwam plotseling een speelster alleen voor Laila te staan, maar die wist het schot te keren. Even later was er weer een vrij kanonschot van Diemen waarbij iedereen dacht dat deze onhoudbaar langs Laila in het doel zou vliegen. Met een ware doodsverachting gooide Laila zich in de baan van het schot en … wist het te keren. Wat een redding!

    Helaas duurde deze euforie niet lang, want kort daarna wist Diemen in de 24e minuut toch nog te scoren en stonden we weer achter: 1-2.

    Ondanks luide aanmoedigingen van de medespelers op de bank, wisten we niet meer te scoren en moesten dus voor de derde keer constateren dat we de betere partij waren geweest, maar minder doelpunten dan de tegenstander hadden gemaakt. En tja, dat betekent dat je de wedstrijd hebt verloren. Maar …. uit alles blijkt dat dit team zich met de beste teams in de eerste divisie kan meten. Daarom gaan we vol goede moed naar De Meern voor alweer een nieuwe wedstrijd.

    Jan, wederom dank voor het vlaggen!

    HJ