MO17-1 districtskampioen van West II en geplaatst voor NK!

Na de zware en frustrerende uitwedstrijd tegen de Meern een dag eerder moesten de meiden van MO17-1 de volgende dag alweer fris en fruitig in Rotterdam aantreden voor de districtskampioenschappen. Een goed resultaat was noodzakelijk om deel te mogen nemen aan de Nederlandse kampioenschappen later dit seizoen. En het werd genadeloos spannend: de finale moest met strafschoppen beslist worden…

Een zware opgave

Tijdens een puzzelrit over het gebied rondom vliegveld Zestienhoven (of tegenwoordig ‘Rotterdam-The Hague Airport’) sloeg bij enige ouders de schrik om het lijf toen op de route een knollenveld werd gepasseerd met 2 doelen erop. Er werd even gevreesd dat hier het toernooi moest worden gespeeld, maar uiteindelijk bereikten we, pal naast het vliegveld, de plaats van bestemming: voetbalclub Zestienhoven. Deze club organiseerde het toernooi in ons district en deelde het terrein met een andere voetbalclub. Later in dit verslag blijkt dat dit geen onbelangrijke informatie is. Bij aankomst bleek dat de wedstrijd tegen De Meern zijn tol had geëist en er zeker geen sprake was van een fris en fruitig team: Onze vaste rechtsback Minke was al tijdens de wedstrijd tegen De Meern niet lekker geworden en bleek hartstikke ziek te zijn, Loïs had een vervelende blessure en kon niet spelen, Luka kon niet meespelen, Rachel was dermate geblesseerd dat ze wel als toeschouwer aanwezig was, maar niet kon spelen, Anouck was geblesseerd, maar wel aanwezig met sporttas voor de zekerheid, Anna was wel aanwezig, maar kon alleen ’s morgens meespelen en de rest was doodop of had pijntjes van de dag er voor. Kortom: een schone taak voor coach Ruslan om van dit gehalveerde en gehavende zootje een op topniveau presterend geheel te maken. Dat kon alleen maar met behulp van invallers en daarom had hij 3 spelers uit de 17-2 en 17-3 gevraagd: Julia, Nicky en Fien. Ruslan had juist hen gevraagd vanwege hun trouwe wekelijkse aanwezigheid op de maandagtraining waarbij zij hadden laten zien met dit team mee te kunnen draaien. Dit was gelijk ook een kans om zich op dit niveau in de picture te spelen met het oog op volgend seizoen. En dat hebben de drie meiden gedaan! Maar het gemis van zoveel basisspeelsters betekende ook dat er geschoven moest worden in de opstelling. Dat was natuurlijk even wennen, omdat er hierdoor ook gedurende het seizoen opgedane automatismen wegvielen. Maar het inzetten van de invallers en het voor sommige speelsters op een andere positie spelen, verliep vlekkeloos. In iedere linie speelde een invalster mee en stuk voor stuk vielen die, na een voorzichtig begin, op. Saskia was door Ruslan weer van het middenveld naar achteren gehaald en stond samen met Isa en Lieve centraal. Julia had de plaats van Minke op rechts ingenomen en Hannelore stond als altijd op links. Nicky had samen met Anna en Jaya een plaats op het middenveld en Fien was in de voorhoede geplaatst met Ronja, Smilla en Rita.

De poulefase

Blijdorp:
De eerste wedstrijd was tegen Blijdorp. Dit bleek een fysiek zeer sterk team dat niet altijd de voetballende oplossing koos. Omdat onze wedstrijden op een glad en modderig grasveld plaatsvonden (terwijl de andere poule de wedstrijden op kunstgras mocht spelen), de speeltijd 2 x 11 minuten was waardoor alles op de aanval moest worden gegooid en we veel fysieke duels moesten uitvechten, kostte deze wedstrijd veel kracht. Daarbij duurde het wennen aan de grasmat wel even. Overigens verkeerde uw trouwe verslaggever na afloop van deze wedstrijd in een soort wanhoopstemming omdat hij precies het centrum was van een discussie tussen de trotse coach van de 17-2, de immer rustige en onverstoorbare coach van de 17-1 die onderwijl aan het coachen was en enkele vaders. Dit ging dermate fanatiek dat zelfs de wintermuts als gehoorbescherming geen soelaas bood en na afloop maar één ding restte: een broodje kroket of een andere warme hap. Maar om een heel lang verhaal tot de kern terug te brengen: volkomen terecht wonnen we deze wedstrijd met 1-0 en dat betekende een goed begin van het toernooi.

Poortugaal:
De tweede wedstrijd was tegen Poortugaal, een team waar we ook in de competitie tegen hadden gespeeld en dat op papier onze zwaarste tegenstander in de poule was. Onze meiden waren nu duidelijk ingespeeld en speelden een goede wedstrijd. Volkomen terecht kwamen we op een 1-0 voorsprong en de wedstrijd leek voor ons een winstpartij te worden. Echter, nadat de fysiek toch niet de minste Saskia halverwege de tweede helft een tegenstandster wilde blokken en hierbij pardoes ondersteboven werd gelopen waarbij er ook nog eens op haar werd gestaan, ging de vrije trap tot ieders verrassing naar Poortugaal. Van grote afstand en gebruik makend van de harde wind, vloog de bal hoog over Laila heen en stond het dus plots 1-1. In de resterende paar minuten lukte het noch Poortugaal noch GW om nog een doelpunt te maken en waardoor een gelijkspel het onbevredigende resultaat was.

Die Haghe:
Onze laatste wedstrijd speelden wij dus tegen Die Haghe en het was voor iedereen duidelijk dat er zoveel mogelijk gescoord moest worden. Omdat ook Die Haghe graag wilde scoren en bovendien verdedigend sterk was (Poortugaal had niet voor niets met slechts 1-0 gewonnen), werd het een boeiende en spannende wedstrijd. Lang bleef de stand 0-0, maar uiteindelijk wisten wij toch te scoren en de stand op 1-0 te brengen, hetgeen ook de eindstand was. Of dit voldoende was, betwijfelde iedereen. Poortugaal moest immers tegen Blijdorp dat door iedereen als zwakkere ploeg werd ingeschat. Halverwege die wedstrijd was Ron polshoogte gaan nemen en kwam terug met het bericht dat het daar bij rust 1-0 in het voordeel van Poortugaal stond. Groot was dan ook de verrassing toen bleek dat ook Poortugaal de wedstrijd met 1-0 had gewonnen en beide ploegen dus exact gelijk waren geëindigd. Niet alleen in wedstrijdpunten, maar ook in doelpunten. Hoe nu verder?

In afwachting van de einduitslag van de poulewedstrijden was het uiteraard de hoogste tijd voor weer een versnapering. Maar hoe kreeg je binnen een half uur iets te eten als er in de kantine voor het loket een rij tot in de gang staat? En daar komt de mededeling aan het begin van dit verslag weer terug: er speelde op hetzelfde terrein nog een andere voetbalclub van wie de kantine direct naast de kantine van Zestienhoven lag. Eén deurtje verder en … je stond in een bijna lege kantine waar veel lekkerdere broodjes en tosti’s werden gemaakt en met enorm vriendelijke bediening. Het zal de trouwe lezer niet verbazen dat uw immer naar een broodje kroket sna(c)k(k)ende verslaggever hier zijn bestemming vond en al snel het gehele team daar aantrof.

Halve finale

In de tussentijd hoorden we dat vanwege het zowel gelijke aantal wedstrijd- als doelpunten, het aantal sportiviteitspunten de doorslag moest gaan geven en dat het dus om het oordeel van de scheidsrechters ging. Tot onze verbazing bleek dat wij over 3 wedstrijden welgeteld één sportiviteitspunt meer hadden dan Poortugaal (39 om 38 punten)! Wij gingen dus als nummer één van onze poule de kruisfinale in en moesten aantreden tegen …. RKDEO. Hier hadden we onlangs in een oefenwedstrijd nog van gewonnen, maar hoe zou dat in een korte wedstrijd van 2 x 11 minuten gaan? We hadden één voordeel: de wedstrijd werd gespeeld op ‘ons’ gladde modderige grasveld waar RKDEO nog geen ervaring mee had. De situatie was er inmiddels qua uitvallers niet beter op geworden en nu moesten we ook nog de zeer sterk spelende Anna op het middenveld gaan missen. Het enige dat erop zat, was dat Anouck haar voetbalkleren aantrok en zou invallen om nog genoeg actieve spelers te hebben. En we waren blij dat ze die voetbaloutfit had meegenomen! Want het was Anouck die deze wedstrijd het winnende doelpunt maakte, waardoor we een plaats in de finale bereikten en dus ook een ticket voor het NK later dit jaar.

Finale

Tja, en toen de finale. Tegen wie anders dan tegen DSVP moest deze wedstrijd gespeeld worden. Voor ons maakte het in eerste instantie allemaal niet veel meer uit, want het belangrijkste doel was al, ondanks alle tegenslagen, bereikt: het ticket voor het NK. En hier kwam ook het verschil tussen de beide opleidingen naar voren: Ruslan ging voor de langere termijn en was tevreden met de persoonlijke ontwikkeling van de spelers, het spel van de invallers en het bereiken van het NK. DSVP wil altijd winnen en ging op volle kracht voor de eerste plaats. Ja, en dan moet je net bij onze vrolijke meiden zijn! Die waren eerst gezellig aan het inschieten en vooral niet te veel energie aan het verliezen na het slopende toernooi en ook nog de zware wedstrijd een dag eerder. Mooi was het om te zien hoe ook deze groep in één dag ondanks alle aanpassingen weer een topteam was geworden waar de invallers moeiteloos in meedeelden. Maar toen zij het fanatisme bij DSVP zagen, toen ging er nog één keer een knop om en werden alle oerkrachten aangesproken om toch ook deze laatste partij te winnen.

En het werd een echte felle wedstrijd! Allebei de partijen gunde de ander de overwinning op geen enkele wijze. Waar de coach van DSVP zijn team tot het uiterste opzweepte, vertrouwde Ruslan meer op de aanwezige kwaliteiten en het teamgevoel. En terecht, want GW was duidelijk de betere en meer aanvallende ploeg. Dit tot frustratie van de coach van DSVP. En dit werd alleen maar erger toen Ronja na een goede actie in het strafschopgebied, waarbij ze de bal tussen diverse verdedigers wist te behouden, in het doel van DSVP schoot en de stand op 1-0 bracht. Wat een vreugde bij de uitgeputte meiden! Nu was het een kwestie van de wedstrijd uitspelen en de deur dicht houden. Hierbij verdienen onze verdedigsters onder aanvoering van Saskia echt een compliment. Zowel Hannelore als Isa wisten keer op keer hun tegenstander het spel onmogelijk te maken, maar ook Julia viel op door de wijze waarop zij met een gedurende het toernooi enorm toegenomen zelfvertrouwen als rechtsback haar tegenstander uit de wedstrijd wist te spelen. Zwaar frustrerend was het dan ook dat uit een duidelijke buitenspelpositie, waarvoor onze grensrechter Marc terecht de vlag omhoog stak, DSVP mocht scoren. Ondanks alle protesten, vond de scheidsrechter dit een doelpunt en omdat het de laatste seconde van de wedstrijd was, moesten dus plots strafschoppen de beslissing brengen.

Strafschoppen moeten beslissing brengen

Zouden we door de dwaze beslissing dan toch nog de finale verliezen? De laatste competitiewedstrijden waarin we allebei de strafschoppen hadden gemist, deden uw verslaggever vreze voor het ergste. Er moesten drie strafschoppen worden genomen. En het mooie was dat speelsters die tot nu toe hadden geweigerd een strafschop te nemen of die hadden gemist, hun verantwoordelijkheid namen. Daarnaast wees coach Ruslan Nicky aan om haar goede spel af te ronden met een strafschop. En nog wel meteen de eerste ook! Ondanks dat Nicky dit seizoen nog geen competitiewedstrijd had gespeeld, nam ze vol zelfvertrouwen plaats achter de bal en … schoot raak!

Toen was het de beurt aan DSVP. Vol zelfvertrouwen nam ook daar de speelster plaats achter de bal. Maar ook Laila stond paraat en vol zelfvertrouwen in het doel, luid aangemoedigd door haar teamgenoten. De DSVP-ster nam de aanloop en … mis! Dit betekende een psychologische tegenslag.

De tweede strafschop werd genomen door Anouck (die ook in de finale gewoon mee deed). Hard en zuiver verdween de bal in het doel en dit betekende een 2-0 voorsprong!

Als DSVP de tweede strafschop raak zou schieten, dan moest de derde strafschop de beslissing brengen. Maar als DSVP zou missen, dan was Graaf Willem districtskampioen. De spanning was dus om te snijden. Laila nam weer plaats op de doellijn en de speelster van DSVP nam haar aanloop …. Een harde knal en de bal werd tegen de lat geschoten en kaatste terug in het veld. Voordat de bal de grond had geraakt, stormden alle teamgenoten op Laila af en was iedereen uitzinnig van blijdschap. Iedereen? Nee, niet de coach en speelsters van DSVP. Maar wel Ruslan! En de derde strafschop? Die hoefde ook niet meer te worden genomen.