• Ik was niet echt in een goede bui vlak voordat de wedstrijd van de onder23 begon op deze nazomerse zaterdagochtend. Twee dingen zaten me dwars: de realisatie dat Jack niet zou starten in de basis omdat hij te laat was die ochtend en het feit dat een broodje bal hoogstwaarschijnlijk tot na de wedstrijd zou moeten wachten. Beide zaken waren begrijpelijk: er moet teamdiscipline zijn en die geldt voor iedereen, dus ook Jack en als je in de rust moet zorgen voor drinken/bidons en aanverwante zaken kan je een broodje bal wel gevoeglijk op je buik schrijven. En dat gold dan weer voor ondergetekende. Maar dat maakte het niet minder vervelend. Voeg daarbij dat ik gedurende de wedstrijd ook hand- en spandiensten moest verrichten en u zult begrijpen dat ik er eenvoudig niet bij was gedurende een deel van de wedstrijd.

    Wat wel goed was om te zien was dat een aardig aantal ouders en supporters langs de zijlijn was komen te staan en die konden via het scoreboord de stand en resterende tijd vernemen. De techniek staat voor niets, zullen we maar zeggen. Dan toch maar over naar de wedstrijd. Die was niet spannend. Want de Graaf heerste vanaf de aftrap. Kantelen, uitzakken, opbouwen en opendraaien: het liep allemaal als een geoliede machine. Lukas was soeverein achterin. Marijn went snel aan zijn positie naast Lukas en aan Luuk E. kan je het opendraaien en aanspelen der aanvallers wel toevertrouwen. Wat moet je er nog meer over zeggen? Ik bedoel: niet dat de tegenstander niet kon voetballen. Zeker niet. De Engelssprekende VUC-ers (Caribisch accent..?) hadden zeker snelheid en techniek: alleen er zat niet echt een idee achter hun voetbal. En zo kon vooral Rachid telkens met het grootste gemak gevonden worden aan de rechterkant. Meestal door de lange bal van achteruit te hanteren. En daar stond dan de grote, balvaste Pele in het centrum om de zaak af te handelen. Zag er heel makkelijk uit eigenlijk. Ziezo: voetje ertegen. Balletje in de goal. Maar ik loop vooruit op de zaak, want dat was, meen ik hoe de 2-0 tot stand kwam. Eerst had de sterk spelende Camiel nl vanuit het niets uitgehaald van buiten de 16 en zodoende voor de 1-0 gezorgd. Ik stond het allemaal te aanschouwen met mijn broer Bart en we zeiden tegen elkaar dat het wel heel gek moest lopen, zouden we deze wedstrijd nog verliezen. En dat zal je altijd zien: precies op dat moment gaf Lukas een (te) zacht balletje breed op de eveneens centraal in de verdediging staande Marijn. Niet echt handig, want meteen zat er een aanvaller bovenop en toen Billy aan de noodrem trok, lag de bal op de stip. 2-1 dus. Arjan woest. Maar goed: dat was het enige foutje van de eerste helft. 1 ding was zeker: Rachid zou gaan scoren vandaag. Hij liep met zoveel snelheid en zo veel regelmaat om z’n directe tegenstander heen dat de arme man continu leek te vragen: “Waar is ie nou”?. En ja hoor: niet lang daarna had onze “Roadrunner” zich vrijgespeeld en kon eenvoudig voor de 3-1 zorgen. “Miep, miep!”. Ik geloof dat het toen rust was.

    “Hey, Rick, kan je het scoreboord aanzetten?”.

    “Rick, kan je de waterflessen van de 15-1 bijvullen?”

    Snel naar binnen water halen, flessen vullen, afstandsbediening van het scoreboord, limonade bij de bar. Limonade voor de tegenstander…. “Shit: praatje van Arjan gemist”. Nou ja, ik denk dat het erop neer kwam om maar door te gaan op dezelfde voet.

    En dat bleek ook het geval te zijn na het fluitsignaal van de bekwaam leidende scheidsrechter. Fijn zo’n arbiter die niet alles doodfluit. En inderdaad: de heren van de grafelijk formatie gingen door waar ze gebleven waren. Met scoren dus. Als ik me niet vergis namen Pele, Camiel en Rachid vandaag alle goals voor hun rekening. Maar er waren ook een paar prima invallende spelers uit de 18-1 binnen de lijnen gestapt. Zo viel het me op dat Maxim rust en besluitvaardigheid in zijn spel wist te combineren. Prima speler in de opbouw. En voorin deed Cas het ook goed. Eigenlijk speelde iedereen goed. Inmiddels waren Jesper en Jack ingevallen. En ook zij zorgden voor druk naar voren en verzorgd combinatiespel.
    Zo kon het gebeuren dat er inmiddels 7-1 op het scoreboord was komen te staan. Tja. Zo was het wel genoeg. Dat vond de scheids ook. Je hoopt alleen dat de heren niet gemakzuchtig gaan worden. En toch ben ik daar niet zo bang voor. Want volgende week wacht Wilhelmus als tegenstander. En dat wordt een pittige strijd. Dat weten de heren ook. Na afloop werd er door de mannen nog een klein biertje gedronken op de goede afloop. Dat onder begeleiding van een dreunende box. Het zag er allemaal gezellig uit op de dag dat het nieuwe clubhuis geopend werd.