• Soms is het niet zo makkelijk om een behoorlijk wedstrijdverslag te schrijven. “Waarom dan?”, zult u zich wellicht afvragen. Nou, dat zal ik u zeggen: er gebeurt dan zoveel in korte tijd, er staat dan zoveel op het spel, dat je twijfelt of je wel recht doet aan de situatie. Zo’n wedstrijd was het vandaag.

    Niet dat ik zoveel te doen had, flessen vullen deden de jongens zelf en pionnetjes neerzetten ook. Ik hoefde eigenlijk alleen de scheids een kopje koffie aan te bieden en daar had hij geen trek in. Kun je nagaan. Met weinig om handen stond ik daar dus. Dan maar over naar de wedstrijd. Die was spannend. Ongemeen spannend. Trainer Arjan had de jongens in een 4-1-3-2 formatie het veld in gestuurd. En eigenlijk kwamen de onzen meteen onder druk te staan. Want eerlijk gezegd: Wilhelmus bracht een sterk team binnen de lijnen op deze zaterdag 2 oktober 2021.

    In de eerste twintig minuten van de wedstrijd werd ons middenveld dan ook behoorlijk onder druk gezet. De balvaardige nr 10 van de tegenstander speelde behendig tussen de linies en dat leidde een paar keer tot gevaarlijke situaties voor het grafelijk goal. Gelukkig bleek keeper Emiel een berenpot te keepen vandaag. Waarover later meer. Voor onze defensie was het even zoeken naar de juiste balans in deze fase. Maar toen die eenmaal gevonden was, bleken we vrij aardig onder de druk vandaan te kunnen voetballen. Daarbij werd of de lange bal op de twee spitsen gehanteerd of de opbouw gekozen via Duut. Nooit geweten dat onze nr 10, Luuk Evenhuis, “Duut’’ genoemd wordt. Verre van logisch ook. Ik gok dat hij zichzelf vroeger zo betitelde of zoiets. Hoe dan ook: Duut had er zin in vandaag en hij was ouderwets moeilijk van de bal te krijgen. Hij draaide zich uit de meest onmogelijke situaties en wist zo de bal behendig in de ploeg te houden. Camiel, Sander en Faysel werkten zich op het middenveld het snot voor de ogen en zo bleef de Graaf overeind. Opvallend was het daarbij dat Lukas en Marijn steeds beter als centraal duo samenwerken. En laat ik daarbij vermelden dat ook Billy en Jansen zich als backs kranig weerden. Maar de grootste eer ging vandaag toch uit naar keeper Emiel. Want wat was die jongen goed! Telkens op de juiste plaats. Telkens op tijd ook. En goed ballen als vuurpijlen over het vijandelijk middenveld afvurend op de klaarstaande Rachid en Jack. En zo kon het gebeuren dat de Graaf zowaar gevaarlijk werd voor de goal van de tegenstander. Aan het eind van de eerste helft kreeg de thuisploeg een vrije trap. De bal werd hoog voor de pot gebracht en, doorgekopt door een verdediger van de bezoekers, viel de bal pardoes voor het hoofd van spits Jack. “Hatsjekiedee”, zag je hem denken en met een eenvoudige kopbeweging plaatste hij de bal onhoudbaar door het midden en zodoende tekende hij voor de 1-0. Gejuich en geschreeuw van de intens meelevende ouders. Zo zag ik uit mijn ooghoek de moeder van Duut, Carolien, springen van vreugde en ook de ouders van Emiel en Marijn stonden te juichen. Laatstgenoemde speelde overigens een puike wedstrijd en wist menig keer de bal weg te werken in benarde situaties. Ik hield het trouwens haast niet meer van de spanning en ik zag dat trainer Arjan ook rode vlekken had in z’n nek. En dus kwam het fluitsignaal voor de rust als een welkome verlossing.

    Pff. Broodje bal dan maar? Nee, toch maar niet. Te veel spanning op de maag. Beetje hartkloppingen ook. Vlug naar de kleedkamer gerept om de deur te ontsluiten voor de mannen en daarna op zoek naar de scheids om hem iets te drinken aan te bieden want ook hij had het niet makkelijk. Nog net even vernomen wat Arjan van de eerste helft vond en snel weer het veld op voor de tweede helft.

    En weer bleek de tegenstander voor de nodige druk te zorgen, maar gelukkig werden ze daarbij zelden of nooit echt gevaarlijk. Of nou: dat is niet helemaal waar. Want ik herinner me dat Emiel zich moest strekken om een geplaatst schot uit de rechterhoek te vissen. In deze fase werd de wedstrijd ook grimmiger. Het regende nu zelfs gele kaarten. Ik herinner me een vlammend schot van Jack van wel 30 meter afstand dat maar net over het vijandelijk goal scheerde. Maar ik herinner me ook dat de onzen het hoofd koel bleven houden. Ondanks de druk. Nu kwam Pele erin voor de sterk spelende, maar moe gestreden Jack en hij bleek goed begrepen te hebben dat bij balbezit van de thuisploeg de bezoekende tegenstander maar bitter weinig kan uitrichten. Zo wist hij het leer behendig voorin vast te houden en zodoende tijdwinst te boeken. Nog bleef de tegenstander voor gevaar zorgen door de bal van afstand in het grafelijk strafschopgebied te pompen. Maar de defensie hield stand en uiteindelijk besloot de scheidsrechter te fluiten voor het einde van de wedstrijd. Gejuich. Geschreeuw. Opluchting ook. Gewonnen van de nr 1. En eerlijk gezegd: ze waren bij vlagen echt goed. Misschien zelfs beter. Maar was de overwinning dan onterecht? Zeker niet, want er was volwassen gespeeld. Tactisch slim ook. En er was voldaan aan de opdracht van de trainer. Bovendien hadden alle spelers hard gewerkt. Ook de invallers uit de 19-3. En zo kon het gebeuren dat de Graaf op deze gedenkwaardige zaterdag goede zaken deed. Zeer goede zaken zelfs. Chapeau mannen!