• Na het wat onfortuinlijk verlies tegen DSVP van afgelopen zaterdag was de onder 23 erop gebrand een goed resultaat neer te zetten in de thuiswedstrijd tegen SVC 08. Gelukkig was Lukas teruggekeerd in de basis na een episode met covid-19. Trainer Arjan was dit keer van plan een wat aanvallender concept te hanteren van 4-3-3 en daarbij zou het ook van belang zijn om hoger en eerder druk te zetten.

    Het weer was op deze nazomerse zaterdag grijs en broeierig. Om klokslag 11.30 klonk het fluitsignaal en de onzen trokken met goede moed ten strijde. Maar het druk zetten bleek nog niet zo eenvoudig te zijn. Eigenlijk liep het op het middenveld wat stroef en onwennig. Duels werden lang niet allemaal gewonnen en zo kon het gebeuren dat de bal maar zelden de aanval bereikte. Als dat al gebeurde dan startte Rachid op links wat aan de late kant en had Joe op rechts af en toe moeite de bal te controleren. Ook Jack kwam in de spits niet echt in zijn spel. De verdediging stond evengoed redelijk secuur. Maar na twintig minuten speelde de tegenstander hun spits aan en moest Gijs als centrumverdediger aan de bak. Hij was iets te laat en in de botsing kreeg hij een onfortuinlijk harde trap tegen het hoofd. Dat betekende “einde wedstrijd” voor hem. Nu schoof Marijn naar het midden en de kersverse Billy nam zijn plaats over op rechtsachter. Ik hield m’n hart vast. Dat was wel veel verandering in korte tijd. Gelukkig bracht Faysel op 6 rust in het spel. Ik genoot van zijn vermogen om te anticiperen en problemen voor te zijn. En gelukkig deed Marijn het ook prima in het hart van de verdediging. Maar Lukas moest z’n draai nog een beetje vinden en de wedstrijd was in deze fase niet echt aantrekkelijk te noemen. Wel was er veel strijd en beleving, maar dat resulteerde in weinig vloeiende aanvallen. Van beide kanten lukte dit maar moeilijk. Of het moet zijn dat SVC08 een keer gevaarlijk kwam opzetten langs de rechterkant en dat een strakke voorzet van de rechtsbuiten nog net door de liggende Emiel gepakt kon worden. Pff. Narrow escape, zullen we maar zeggen. Voetbal hangt vaak af van details. Inmiddels bleek Gijs toch echt last te hebben van zijn hoofd en werd besloten dat hij beter even naar het ziekenhuis kon gaan. De wedstrijd naderde de rust en ik begon al te verlangen naar het befaamde broodje bal. Maar niks daarvan, want mij was de schone taak toebedeeld te zorgen voor hydratering en voor het openen der kleedkamers. “Dan maar na afloop van de wedstrijd”, overwoog ik bij mezelf. Jammer genoeg had ik door mijn bezigheden het praatje van trainer Arjan gemist. Ik was benieuwd of hij nog speciale opdrachten had meegegeven aan de spelers.

    In de tweede helft bleek Lukas zijn routine weer gevonden te hebben. Moeiteloos liep hij de lijnen dicht en ook Jansen deed het goed op rechtsachter. Dat terwijl de tegenstrevers behoorlijk aandrongen. Inmiddels had Joe last gekregen van zijn enkel en was Pele voor hem ingevallen. Die ging nu in de spits lopen en Jack week uit naar links. Opvallend was in deze fase dat Rachid in de wedstrijd groeide. Zo brak hij een paar keer goed door aan de rechterkant. Bij 1 van die aanvallen trok hij de bal strak voor en Jack leek de 1-0 op de slof te hebben, maar hij schoot over. Niet lang daarna was het wel raak: een voorzet, ik meen van Luuk, die door Rachid goed gecontroleerd werd, een kapbeweging en de bal die beheerst langs de rechterpaal het doel in gleed. Dodelijk effectief en 1-0 dus. Hierna volgde nog wat spannende minuten. Het spel was aantrekkelijker geworden in de tweede helft. Ook dat van de tegenstander. Maar hoewel SVC08 een flink aantal corners mocht nemen in deze fase, werden ze daarbij nooit echt gevaarlijk. En zo kon het gebeuren dat de scheidsrechter affloot en dat de onder 23 zijn eerste competitiepunten mocht noteren. Gijs kon de uitslag in het ziekenhuis ook waarderen en ik ging meteen naar binnen voor een broodje bal. Gefeliciteerd trouwens met het resultaat, mannen!