Strak blauwe hemel, windstil. Prachtig weer voor een pot voetbal dus. En de verwachting van winst bovendien. Want van VUC zou de graaf moeten kunnen winnen. Niet dat ze geen goede voetballers in hun gelederen hebben, die hebben ze wel, maar het is toch minder een collectief dan onze formatie. Dat overwoog ik bij mezelf en toch viel me het spel van de grafelijke formatie tegen in de eerste helft. Zeker, we hadden de overhand en er werd rustig opgebouwd via het middenveld. En er viel zo af en toe wel wat te genieten. Camiel verzond bijvoorbeeld een paar prachtig passes. Meestal was de snelle Rachid daarvan de ontvanger. Maar als onze linksbuiten dan de bal voortrok, stond er niemand voor de goal. En dat 4 a5 keer achter elkaar. Wel bood Konstantins arbeid op het middenveld een lichtpuntje. Overal was hij bij het spel betrokken, steeds gaten dichtlopend. Hij werd een paar keer hardhandig tegen de grond gewerkt, dat dan weer wel, maar dat mocht de pret niet drukken: elke keer kwam die weer snel overeind en zette hij z’n noeste arbeid voort. Dat kon je van de tegenstander niet zeggen. En Maurits was natuurlijk goed aanspeelbaar op de linkerflank die überhaupt wat beter functioneerde dan de rechterkant. En zo kon het gebeuren dat Rachid voor de zoveelste keer langs links gelanceerd werd. Hij was kort daarvoor onder identieke omstandigheden het strafschopgebied binnen gedrongen, maar had toen de lange hoek gezocht terwijl hij beter de korte had kunnen kiezen. Maar nu maakte hij niet dezelfde fout. Korte hoek dus en 1-0 op het scoreboord. He he, dat werd tijd. Maar helaas, bij de eerste uitbraak van de bezoekers was het aan de andere kant ook meteen raak. De wat zwaar ogende spits kon rustig doorlopen richting het goal van de Graaf en de bal onder Emiel het goal in schuiven. 1-1. Tja. Kort hierna floot de bekaam leidende scheids voor rust.
Als u zich afvraagt of ik in onze gezellige kantine een broodje bal heb gescoord, dan is daarop mijn reactie: “Heeft een ijsbeer een wit velletje?”. Ja, toch? Niet dan. Sommige dingen zijn nou eenmaal vanzelfsprekend, zullen we maar zeggen.
Wat mij ook vanzelfsprekend leek, is dat het tijd werd om Jack in te brengen. Dat gebeurde pas na tien minuten in de twee helft. En toen begon het beter te draaien. De Graaf ging meer druk op de bal zetten. De bezoekende ploeg werd meer en meer omsingeld en zodoende konden ook de backs aansluiten in de aanval. Het regende in deze fase voorzetten. Inmiddels was ook Joao in het veld gekomen en goals konden nu niet lang meer uitblijven. En die vielen dus ook. Ik herinner me dat het Rachid was die weer doel trof met een droge knal vanaf de kop van de cirkel. In deze fase werd ook de crosspass wat meer gehanteerd. Maar vooral genieten was het om een heel snel uitgevoerde aanval over 4 schijven te zien die leidde tot een schot van Duut net over de goal. Jack werd in deze fase vaak gevonden op rechts en Konstantin kwam steeds verder naar voren. De bekroning voor hem was de derde grafelijke goal. Weer een goede crosspass die hij van dichtbij de goal met een volley kon verzilveren. 3-1. Vlak hierna kwam z’n vader aanzetten. Tikje ongelukkig qua timing, maar toch. Inmiddels denderde de Graaf vrolijk door met een goal van Joao en met het slotakkoord voor Maurits. Waarmee een eindstand genoteerd kon worden van 5-1. Hadden er overigens makkelijk meer kunnen zijn, mannen! Maar goed, je kan ook zeggen: klus geklaard en op koers voor promotie. En om dat doel te bereiken moet er nog wel even een appeltje geschild worden met Nootdorp. Hou het hoofd koel, mannen: de haven is in zicht!
