• Het was zo’n middag die niet stuk kan. Na weken van druilerige regen, wind, kou en een sluier van grauwe grijstinten, was daar ineens op zondag 7 april 2019 de zon. 22 graden. Nauwelijks wind. De gebruikelijke ouwe knakkers. Dat wel. Maar die hebben vaak weer verstand van voetbal. “Elk nadeel heb ze eigen…”. Je kent dat wel. Maar ik zweer het je: er waren op deze mooie lentedag ook rokjes. Het was, geloof ik, zelfs officieel “rokjesdag”. Kortom, de dames waren ook uit hun huizen gekomen. Ze hadden iets leuks aangetrokken en dus zag ik mijn broer Bart Kusters. Maar ook bijvoorbeeld een Ariel Covarrubias. Louk Borsboom eveneens. Die is er altijd trouwens. Dat geldt ook voor Chris Bierens: kortom, het had er alles van dat het een bijzonder mooie middag zou worden.

    Op het veld deed de in een azuurblauw outfit gestoken scheidsrechter pijn aan de ogen. Wat ook pijn deed, bij mij althans, was dat mijn zoon, Jack, die vandaag zijn debuut zou maken in zondag 1, dat niet deed. De dag tevoren was hij namelijk op zijn pols gevallen en dus: no go. Dat was eigenlijk maar goed ook, want het ging er niet zachtzinnig aan toe vandaag. Ferme duels werden uitgevochten op het middenveld. Viktor stond op 10 en voor hem in de spits opereerde Zeeger Verschuren. Twee ware techneuten. Dat is bekend. Toch leidde al die techniek alleen tot wat schermutselingen: echte kansen waren er niet in de beginfase. Wel was het genieten om te zien hoe gemakkelijk de 17-jarige Jesper Schreurs zich op het middenveld bewoog. Telkens op de goede plek staand en telkens de eenvoudige oplossing kiezend, zorgde hij voor verbinding. Sowieso is dit een elftal dat graag op een intelligente wijze de combinatie zoekt. Maar daar hadden de Nispenaren vandaag geen boodschap aan en ze kwamen een aantal keer hard inzetten. Dat leverde overtredingen op en die zag de scheids gelukkig niet over het hoofd. Nou moet ik zeggen dat de Graaf ook een paar mannetjes putters in de gelederen heeft. Micha Westerkamp, onze nummer 5 op linksachter en Jiri Sloetjes zijn beiden flink uit de kluiten gewassen en ze schuwen het directe duel niet. Samen met de watervlugge Troy hielden zij de driftige Nispenaren goed in bedwang. Althans, in deze fase. Maar voorin wilde het vooralsnog maar niet echt lukken. Tuurlijk, er waren een paar aardige 1-2tjes door het midden van de hand van Viktor en Zeeger, die ook voortdurend van positie wisselden. Maar de bezoekers lieten zich door dergelijke fratsen niet in de luren leggen. En hoewel Thomas van Oorschot goed aansloot van af het middenveld, kon de aanval toch niet een echte vuist maken. En zo kon het gebeuren dat de scheidsrechter floot voor de rust.

    Meteen ben ik even op een bankje in de zon gaan zitten. Ariel en Bart, die naast me zaten, hadden het over de verrichtingen van hun beider zonen en hun teams. Ik luisterde met een half oor en verheugde intussen op het bier dat Edwin Evenhuis was gaan halen. Zijn zoon Luuk zou in de tweede helft zijn debuut maken. En ja hoor, daar was Edwin al met een kan ijskoud bier. Precies waar de keel al een tijd om schreeuwde. Vlug achterover geslagen en hop: terug naar de wedstrijd.

    En de Graaf klapte er meteen bovenop. Nu begon ook Martijn Nieuwenhuis zich wat nadrukkelijker met de aanval te bemoeien en daardoor werd ook Viktor meteen gevaarlijker. Hij kwam een paar keer goed het strafschopgebied van de bezoekers binnen. En ook Martijn van Putten kwam zich als opkomende rechtsachter aandienen. Dat leverde op een gegeven moment een fraaie combinatie tussen Viktor, Martijn Nieuwenhuis en Zeeger op. Ik weet niet meer wie het tikje terug gaf, maar wat iedereen zich herinnerd zal hebben is hoe verwoestend hard Thomas uithaalde. Strak in de kruising belandde het leer. 1-0



    Niet lang daarna maakte Luuk Evenhuis zijn officiële debuut in het elftal. Hij kwam voor Jesper en hij liet meteen zie waarom hij gevraagd was. Hij strooide gelijk met en paar scherpe passes. Waarbij ik me herinner dat er 1 wel bijzonder fraai was. Jammer genoeg werd er toen gefloten voor buitenspel. Maar echt jammer was het dat Troy Verbaan uitviel met een hamstringblessure. En meteen volgde de eerste goal voor de in roodzwart gehulde bezoekers. En niet lang daarna viel ook de 1-2. De organisatie achterin was even helemaal zoek. En hoewel de Graaf nog best een paar mooie aanvallen uit de hoed toverde, was het toch de nekslag dat de onzen nu met 10 man door moesten, want er waren letterlijk geen spelers meer om in te brengen. Vlak voor het einde maakten de bezoekers er ook nog 1-3 van. Met een bekeken schuiver werd onze sluitpost, Micor de Grood, gepasseerd.

    Ach ja, het kan verkeren. En het kan niet altijd feest zijn. Zo is het ook nog eens een keer. Maar hopelijk is het wel vaak feest. Volgende week bijvoorbeeld weer.