• Soms zit het tegen en is het gewoon ook niet goed genoeg. Maar dat is het mooie aan voetbal: je leert dan te slikken. Te accepteren. En door te gaan. Want er volgen nog vele wedstrijden. Maar het is net alsof je een paracetamol moet fijnkauwen voor het slikken: en dat is best bitter. Zo was het ook vandaag voor de mannen van de onder 23-1: best bitter. En het befaamde broodje bal? Bood dat dan geen soelaas? Ben bang van niet. Want hoewel het de laatste tijd goed gesteld is met de bal in onze mooie accommodatie met dito mooie, nieuwe keuken, was de trek me even vergaan. Van die dingen. U zult zeggen: “Overdrijf je nu niet een beetje? 1-2 is toch beslist geen schande tegen de koploper”. Wellicht niet. Wellicht niet. Maar we zijn ambitieus, moet u weten.
    Hoe ging het vandaag op deze grijze, miezerige oktobermiddag? Nou laat ik beginnen te zeggen dat de tegenpartij zeker 400 kilo extra in het veld bracht. Mijn hemel, wat een reuzen waren het! Hun nr. 3 moet behalve 1 meter 95 zeker ook een kilootje of 100 hebben gewogen. Zonder een gram vet, wel te verstaan. Als je tegen ‘m opliep, was het alsof je tegen een betonnen muur liep. En dat telde, want de scheidsrechter liet veel toe en dat was, zult u begrijpen, vandaag niet in het voordeel van de Graaf. Ik heb het dan natuurlijk over de duels. Die leverde nl weinig op. Onze twee aanvallers, Jack en Pele, kwamen nauwelijks aan in het stuk voor. Hoge ballen afvuren bleek tamelijk zinloos met de torenhoge verdedigers die Velo had opgesteld. En over de grond dan? Nou, dat lukte ook maar zeer sporadisch aangezien ons middenveld veelal overlopen werd. Ook daar was het probleem: duelkracht. Niet zo gek als je bedenkt dat Luuk E. aan het hoesten en het proesten was en dat Faysel nog kampte met een voetblessure. Gooi daarbij dat Camiel niet speelde omdat hij gecharterd was voor het eerste en je begrijpt de complicaties waarmee de grafelijke formatie te kampen had. Niet dat ik het als een excuus hanteer, want, eerlijk gezegd, was het misschien handiger geweest om wat meer over de grond te spelen en echt te voetballen. Maar dat brengt me bij de verdedigende linie waar de centrumverdedigers, Lucas en Marijn, herhaaldelijk bleven opteren voor de lange bal en de goede verstaander zal hebben begrepen dat die tactiek vandaag wat minder effectief was.
    Was het dan allemaal belabberd? Nee, zeker niet. De twee backs, Jansen en Billy, werkten zich een slag in de rondte en vooral laatstgenoemde moest een paar keer stevig opgelapt worden om weer door te kunnen gaan. Maar weer was het keeper Emiel die met een serie ongelooflijke reddingen de show stal. Ik dacht nog: “Zal ik proberen te filmen hoe hij dat doet?” Maar onmogelijk, want dan werd er weer door de bezoekers van dichtbij geschoten en strekte de oranje goalie zich in een flits om de bal uit de hoek te vissen. Het was allemaal al gebeurd voordat je je mobiel uit je zak kon halen. Met ons wedstrijdplan van 4-1-3-2 was op zich niks mis en we hadden op het middenveld geheim wapen Rachid en die brak zowaar een keer aan de linkerkant door en wist de liggende keeper van dichtbij handig te verschalken met een geplaatste bal. 1-0! Niet te geloven. Zomaar, uit het niets. En, eerlijk gezegd: tegen de verhouding in. Maar ‘who cares’? Gejuich en geschreeuw van de ouders langs de kant en van de jongens op de bank. Ongeloof ook. Helaas volgde de ontnuchtering spoedig. Na weer een prachtige redding van doelman Emiel werd de zoveelste corner hem toch te machtig. Van dichtbij wisten de bezoekers raak te koppen. 1-1. Niet lang daarna floot de scheids voor rust.
    Snel naar binnen gerend om drinken en bekertjes te halen voor de heren en om de waterflessen te vullen. Onderweg bedacht ik dat het gevaar vooral van die verdomde corners was gekomen en hoe dat in de tweede helft nou verder moest. Van het broodje bal kon, zoals reeds vermeld, geen sprake zijn en dus maar weer terug naar het veld gehobbeld.
    Daar bleek het er niet echt beter op te gaan. Inmiddels was Sander vervangen door de van de 18-1 meegekomen Cas. Maar de bezoekers bleven op het middenveld heersen en dat moet gezegd, onze opbouw van achteruit verliep niet altijd even snel en vloeiend. Wat nu volgde was een periode waarin ons doel herhaaldelijk bestookt werd, maar of de tegenstrevers schoten hoog over of ze vonden Emiel op hun weg. Inmiddels was ook Jack naar de kant geroepen en nu schoof Rachid door naar de aanval en kwam Jesper in het veld. Maar het veranderde weinig aan het spelbeeld. Ook toen Maxim in het veld kwam. En toen gebeurde wat niet uit kon blijven. Weer kwam de bezoeker met een aantal man ons strafschopgebied binnen. Er werd geschoten, gered en toen van dichtbij weer geschoten en toen was er geen redden meer aan: 1-2. Diep in de tweede helft. Diepe zucht. Trainer Arjan ging nu va-banque spelen en riep z’n spelers naar voren in een slot offensief en zowaar: daar kwam nog een grote kans uit. Pele verlengde de bal op de opgekomen Maxim die vanuit een goede positie de bal recht op de keeper afvuurde. Die had daar weinig moeite mee en zo was de laatste kans op een punt verkeken. Het was terecht, moet ik zeggen. Jammer, maar terecht. Het deed wel pijn. Maar we overleven het wel. Moest een keer gebeuren, zullen we maar zeggen. Nu volgt een week rust om de wonden te likken en dan is het weer Wilhelmus. Alles is nog mogelijk!