• “Opvallende uitslag”, hoor ik u denken. Dat vonden Jack en ik ook toen we die zaterdagavond de wedstrijd nog eens door namen onder het genot van een copieus maal en goed glas bier: opvallende uitslag.
    Ja, en dan heb je mijn eerste goal gemist!”

    “Ik weet het Jack, maar ik was maar drie minuten te laat”.

    Toen ik, drie minuten na het fluitsignaal, aan kwam wandelen, werd net de tweede goal gemaakt. De heren lieten er geen gras over groeien, zullen we maar zeggen en in de volgende 25 minuten vielen er nog eens 5 goals te bewonderen. Je kon merken dat de boys een appeltje te schillen hadden met Nootdorp. Vraag me niet wie er allemaal scoorden. Pele. Rachid. Maurits. Ik herinner me dat mijn broer bij een corner zei: “Die kopt Maurits er vast in” en bingo: die kopte Maurits er in! Ook herinner ik me een aanval over drie schijven die van dichtbij verzilverd werd door Pele. Het zag er allemaal makkelijk uit en dan weet je dat het goed zit. Hard schot van Camiel vanuit het middenveld. Samba. Elke kans een goal. Dat werk. 4-3-3. Coach had de aanvallers opdracht gegeven van positie te wisselen gedurende de wedstrijd. Met beweeglijke spitsen dus en altijd een vrije man vlakbij. Als hongerige wolven zwermden ze uit over het veld. Het moet gek makend zijn geweest voor de bezoekende ploeg die niets, maar dan ook niets in te brengen had in deze fase. Ja, hier en daar een beetje schoppen of aan een shirt hangen. Maar daar bleef het dan ook bij. En toch hadden ze thuis met 4-2 gewonnen. Rara hoe kan dat?

    Enfin, er viel veel te genieten in de eerste helft. De wedstrijd werd goed geleid, de zon stond hoog aan de hemel, er was veel publiek komen opdagen en ook een Niels, Billy, Joe en Faishal gaven ‘acte de presence’. Wat wil je nog meer? En zo kon het dus gebeuren dat er met een stand van 9-0 voor rust gefloten werd.

    Toen ik de bar benaderde van het inmiddels zo vertrouwde clubhuis om te bedenken wat ik nu weer zou bestellen, klonk het van: “Ja, we weten het wel: een broodje bal met mosterd!”

    “O”, dacht ik, “dat is leuk dat ze dat weten. Zouden ze m’n verslagen lezen?” Een kleine oprisping van ijdelheid kon ik even niet onderdrukken. Hoe dan ook, het broodje smaakte prima en ik bedacht dat het wel eens 18-0 kon worden als de heren dit goede spel zouden doortrekken in de tweede helft.

    Maar dat zal je altijd zien, dat deden ze niet. Er trad een zekere vermoeidheid, een bepaalde verzadiging in het spel van de thuisploeg. De opbouw ging van achteruit niet meer zo vloeiend. De bezoekers stonden overigens inmiddels met 10 man in het veld en na een paar bestrafte overtredingen en een heus opstootje, zelfs met 7 man, meen ik! En toch kon de Graaf daar niet voldoende van profiteren. Iedereen wilde nu een graantje meepikken en zo was de speldiscipline een beetje zoek geraakt. Nou ja, er werden wel nog 4 goals gemaakt. Maar er werd zowaar ook een onnodig tegengoal geïncasseerd. Ach ja. Wel was er nog een fraai doelpunt van Pele loeihard diagonaal ingeschoten. Dat zou best wel een de nummer 12 of 13 kunnen zijn geweest. Niels pikte ook nog z’n goaltje mee herinner ik me.

    Maar goed, 18-0 werd het niet meer. Wel 13-1. Toch ook geen onverdienstelijke uitslag, zou ik zeggen. Het doet me wel denken: hoe kan het dat teams die zo ver uiteen liggen qua ontwikkeling en niveau in dezelfde poule zijn ingedeeld? Maar dat probleem is voorlopig verleden tijd, een kniesoor die daar nog over zeurt, want de heren van de onder 23-1 promoveren naar de derde divisie. Proficiat, heren! Bier en bitterballen!